Wskoczył przez wielkie okno do swojej sypialni.
Usiadł na łóżku i patrzył przez szklane ściany na gęsty las i ogród za domem.

Stanęła przed drzwiami, które powinny nalezeć do pokoju mężczyzny. Zapukała cicho.

Podszedł do drzwi i je otworzył.
Zobaczył dziewczynę.
-Zapraszam.
Usmiechnął się do niej i usiadł w fotelu.
-Jestem Mitch, a ty?

Weszłą do pokoju już bardziej zawtydzona.
-Anaid.- powiedziałą speszona.
Na stoliku na środku pokoju stał półmisek z owocami. Znowu niewiele myśląc rzuciła się na owoce. Zachłannie jadła pięknie zarumienione jablko. Od dawna nic nie jadła.

Spojrzał na nią.
-Widzę, że jesteś głodna. Poczekaj chwilkę.
Skierował się ku dzwiom.
-Nie krępuj się.
Uśmiechnął się do niej przyjacielsko.

Gdy zjadła jablko wzięła się za gruszkę. Nawet nie zauważylą tego, ze mężczyzna zmienił miejsce.

Wrócił do pokoju z tacą pełną jedzenia. Jajecznica, omlet i krew było już czuć w całym pokoju. Postawił paterę na stoliku.
-Smacznego Anaid.
Uśmiechnął się do niej.

Popatrzyłą na niego z wdzięcznością. Odłozyłą ogryziony już ogryzek na stół i wzięła się za jedzenie na tacy. Po 20 minutach juz nic nie zostało. otarła usta i spojżala na Mitch'a.
-Dziękuję.- powiedziałą z wielką wdzięcznością w głosie.

-Nie ma za co.
Uśmiechnął się do niej.
-Dlaczego taka głodna?
Spytał siedząc głęboko w fotelu.

-Od dawna nic nie jadłam. Żywiłam się tylko drobnymi zwierzynami takimi jak lisy, czy króliki. Ale ludzkiego jedzenia nie jadłam.- powiedziała spuszczając głowę. Zaczęła się bawić rąbkiem brudnej i podartej sukienki, którą kiedyś znalazła na jakimś śmietniku.

Spojrzał na jej ubranie.
-Poczekaj sekundkę.
Poszedł do garderoby.

Siedziała grzecznie na ziemi i patrzyła w las.

Wszedł do pokoju z przewieszoną sukienką przez ramię i butami w drugiej dłoni.
-Mam nadzieję, że będzie pasować.
Podał jej ubrania.
http://gwiazdunie.pl/wp-content/uploads … kienka.jpg
-Na końcu korytarza jest łazienka.
Usmiechnął się do niej.

Gdy tylko dotknęła ubrania dostała wizji.
Zobaczyła, że w sukience będzie wyglądać idealnie, a Mitch oniemieje na jej widok.
Wstałą i poszla się przebrać.

Usiadł w fotelu i patrzył na las. Ostatnio było to jego ulubione zajęcie.

Wróciła do pokoju.
-I jak?- spytałą prezentując się mężczyźnie.

Spojrzał na nią od góry do dołu.
-Pięknie.
Uśmiechnął się do niej.
-Pasuje ci to ubranie, należało do mojej siostry.
Usmiechnął się.

-Dziękuję. A...- zawachałą się.
-Nie obraź się, ale... co się z nią stalo?

Uśmiechnąl się do niej.
-Pozostała człowiekiem i zmarła.
Spojrzał na nią.
-Uwielbiała takie sukienki.

-Przykro mi.- powiedziala cicho, jednak wiedziała, ze mężczyzna i tak ja usłyszy.
Podniosła wzrok i spojżała prosto w jego duże, błękitne oczy. Nie mogła od niech oderwać wzroku, a nawet nie chciała tego robić. Tylko stała i w nie patrzyła.

Uśmiechnął się.
-To może opowiesz coś o sobie.
Spojrzał po pokoju.
-I usiądź sobie.

W końcu oderwała się od jego oczu. Usiadła w drugim fotelu ustawionym na przeciw niego. Zaczęła opowiadać.
-Moja matka zmarła przy porodzie, nawet jej nie znałam, a ojciec zniknął gdzieś bez śladu. Przez lata sama bładziłam po świecie. Pochodzę ze stanów zjednoczonych, stan Oregono, gdzie dorobiłam się nizlego majątku. Pewnego dnia, stwierdziłam, ze nie chce już tak żyć. Niby mialam wszystko, czego dysza zapragnie, a jednak nie byłam szczęśliwa. Czegoś mi brakowało. Sprzedałam więc posiadłości, spakowałam walizkę (którą zresztą póżniej straciłam na lotnisku) i wyruszyłam w świat. Nic ciekawego.- powiedziała obojętnie.

-To pewnie dlatego nie miałaś się w co ubrać.
Uśmiechnął sie do niej.

-Tak. Portfel z kartami kredytowymi mi ukradli i nie miałam czym zapłacić za nowe ubrania.- westchnęła.
-Mam nadzjeję, ze nie udało im się złamać zabezpieczeń na kontach...- zamyśliła się.

-Jeżeli hasło nie brzmiało Anaid to napewno nie.
Uśmiechnął się i zaśmiał cicho.
-Jest wolny pokój, możesz w nim zamieszkać. Cullenowie sa bardzo otwarci na nowych gości.

-Spojzała na niego z wdzięcznością.
-Dziękuję.

-Nie ma za co.
Uśmiechnął się.
-Forks to świetne miasto przyjemnie nastawione na takich jak ja i ty.

-Mam nadzieję.- powiedziałą z uśmiechem. Nie chciała z tąd wychodzić. Polubila Mitch'a.
Hmm... ciekawe, czy kogoś ma... Pomyślała.
Nie. Nie wolno mi tak myśleć. To tylko znajomy, który byl dla mnie miłi. Nikt wiecej. Skarciła siebie.

Zaśmiał się pod nosem.
-Nie nie mam nikogo.
Uśmiechnął się do niej.

Popatrzylą na niego zdziwiona.
Z kąd on...
-Z kąd ty...

Umiem czytać w myślach i wysyłać w nich wiadomości.
Usmiechnął się.

Zatkało ją. Słyszała jego głos, ale nie widziała, zeby poruszał ustami.
-Aaa.... Aha.- wyjąkała. Nie wiedziałą co ma powiedzieć.
Zaczerwieniła się ze wstydu za swoje myśli. Nie wiedzialą, ze on tak potrafi. Było jej bardzo glupio.

Zaśmiał sie.
-Nie wstydź się. Czasami się wyłączał także juz nie będę podsłuchiwał.
Uśmiechnął się.

Przechadzając się korytarzem usłyszała czyjeś głosy w jednym z pokoi. Podeszła do drzwi i uchyliła je lekko.
-Hejka. Można?
Spytała niepewnie stojąc w progu. Uśmiechnęła się przyjaźnie do każdego z osobna, ukazując śnieżnobiałe zęby.

Odwróciła głowę. Jednak nic nie powiedziała. W końcu to nie jej pokój. Popatrzyła spowrotem na Mitch'a.
-To dobrze.- powiedziała z ulgą w głosie.

Spojrzał na dziewczynę w dzwiach.
-Jasne chodź.
Uśmiechnął sie do niej.
-Jestem Mitch.

Znowu spojżała na dziewczynę.
-Ja jestem Anaid.- powiedziałą z uśmiechem.

Weszła już pewniej w głąb pokoju.
-Stevie, miło mi.
Przedstawiła się nadal z uśmieszkiem na twarzy.
-Mam nadzieję, że nie przeszkadzam?

-Nie, nie... tylko rozmawialiśmy.- powiedziala uprzejmie.

-No to mogę odetchnąć z ulgą.
Zaśmiała się pod nosem i pozwoliła sobie usiąść w jednym z foteli.
-Dawno przyjechaliście?
Spytała zakładając nogę na nogę.

-Noo... ja przyszłam jakąs godzinę temu.- powiedziała patrząc na zegarek.

-No szmat czasu.
Zaśmiała się.
-Skąd jesteście?
Spytała spoglądając to na chłopaka to na dziewczynę.

-Ja jestem ciut dłużej, od jakiś 7 lat. Przeprowadziłem sie z Los Angeles.
Uśmiechnął się.
-Ale cieszę sie, że jest nas coraz więcej.

Juz chciala odpowiedzieć na pytanie dziewczyny, kiedy nagle potężnie ziewnęła.
-Muszę się połozyć. Nie spałam od kilku dni. Pokażez mi ten wolny pokój?- zwróciła się do Mitch'iego.

-7 lat ... No ładnie, ładnie.
Uśmiechnęła się słodko.
-Ja również, lecz mam cichą nadzieję, że jeszcze ktoś się pojawi.

Spojrzał na Anaid i na Stevie.
-Anaid to ten obok łazienki.
Uśmiechnął się do niej.
Spojrzał na Stevie.
-Też mam taką nadzieję.
Uśmiechnął się do niej.

Westchnęła i wstała.
-To dobranoc.- powiedziała i wyszła.

Odwzajemniła uśmieszek.
-Powiesz mi coś o sobie?
Spytała spoglądając na chłopaka.
-Dobranoc.
Powiedziała za dziewczyną odprowadzając ją wzrokiem.

-No to mam na imię Mitch urodziłem się w roku 1746 w Los Angeles. Zostałem zamieniony w wampira, przez kobietę, z którą sie spotykałem. Nie wiedziałem nic o jej drugiej naturze toteż nie mógłem niczemu zapobiec. Przemiana zajęła mi 1 dzień. Po narodzeniu się odkryłem w sobie, że potrafię być wampirem. Nigdy nie miałem problemów z krwią. Nie czuje różnicy pomiędzy ludzką, a zwierzęcą.
Uśmiechnął się do niej.
-A ty?

-No cóż ... Urodziłam się w 1986 roku w Australii. Wychowywałam się w domu dziecka. Gdy miałam naście lat ... dokładnie nie pamiętam ile, uciekłam, aby odszukać biologicznych rodziców. Poszukiwania się nie udały , ale dzięki nim usłyszałam o tym miejscu.
Zaśmiała się pod nosem.
-W skrócie nic ciekawego.
Wzruszyła lekko ramionami.

-Czyli tak samo jak u mnie.
Uśmiechnąl się.
-Kolejny dhampir.
Spojrzał na nia.
-Nigdy tyle nie znałem, a tu same przyjeżdzają.

-No więc mamy coś ze sobą wspólnego.
Zaśmiała się w jego stronę.
-Jesteś pół wampirem ?
Popatrzyła na niego z lekkim zaciekawieniem.

-Nie, ale Anaid, Ness, Ty...
Uśmiechnął sie.
-Ja jestem zwykłym wampirem.
Zaśmiał się.

-A już myślałam, że będę wyjątkowa postacią w tym domu...
Powiedziała żartem.
-A tu inne pół wampirzyce.
Zaśmiała się.
-No, ale cóż zrobić.
Wzruszyła lekko ramionami nadal śmiejąc się pod nosem.
-Jak sobie radzisz w tym... innym życiu?
Spytała chcąc poznać jego zdanie na ten temat.

-Innym znaczy wampirem?
Spojrzał na nia swoimi błękitnymi oczami.
-Nie miałem z tym problemu. Zwłaszcza, że nie wyczuwam różnicy pomiędzy krwią ludzką i zwierzęcą.
Uśmiechnął się.
-A ty?

-A ja... Czuję się, jakbym była taka od urodzenia.
Zaśmiała się.
-Co ja wygaduję przecież jestem taka od urodzenia.
Palnęła się w czoło .
-Czułabym się dziwnie, gdybym teraz miała się stać normalna.

-No wiesz po prawie 300 lat bycia wampirem ja pewnie też.
Zaśmiał się.

-Ale tak poza tym to lubię być oryginalna, więc nie chciałabym być normalna.
Zaśmiała się, gdy znów powtórzyła to słowo.
-Czym się interesujesz?
Spytała niepewnie w obawie, aby nie być zbyt ciekawską.

Spojrzał na nią.
-Muzyką i fotografią.
Uśmiechnął sie.
-A ty?

-Zawsze fascynował mnie taniec.
Powiedziała skromnie.
-Ale jestem wszechstronna.
Wzruszyła lekko ramionami.
-Lubie próbować nowych rzeczy.
Uśmiechnęła się w jego stronę.
-Grasz, śpiewasz, komponujesz?
Spytała patrząc na niego.

-Wszystko
Uśmiechnął się do niej.
-Choć najbardziej lubię komponować.
Spojrzał na nią.
-Taniec mówisz...
Zastanowił się.
-Kiedyś cos wymyślimy.
Uśmiechnął się zadziornie.

-A więc śpiewasz.
Uśmiechnęła się cwaniacko.
-Mam się bać?
Spytała uśmiechając się lekko.
-Masz niebieskie oczy... No rzadkość u wampirów.
Powiedziała wpatrując się w oczy wampira.

Uśmiechnął się do niej.
-No coś sobie tam śpiewam.
Zaśmial się.
-Tak, mam niebieskie zawsze... Wiem, że to dziwne ale się cieszę.

-Mam nadzieję, że kiedyś coś tam zaśpiewasz.
Powiedziała z zadziornym uśmieszkiem.
-No masz z czego...
Uśmiechnęła się słodko.

-Może i zaśpiewam.
Uśmiechnął się do niej.
-Co robimy?
Spytał spoglądając delikatnie za okno.

-Liczę na to.
Uśmiechnęła się lekko.
-Nie wiem... Na co masz ochotę?
Spytała bawiąc się dłońmi.

-Sam nie wiem...
Zaczął się zastanawiać.

-Możemy się gdzieś przejść.
Zaproponowała niepewnie.
-Ale nie znam jeszcze otoczenia więc może Ty masz jakąś ciekawą propozycję.
Wzruszyła lekko ramionami.

Spojrzał na nią.
-Okej.
Usmiechnal się, otworzył welkie okno w swoim pokoju.
-Panie pierwsze.
Zasmial się i spojrzał na nią swoimi niebieskimi oczami.

Podniosła się na proste nogi i podeszła do okna.
-Jeszcze pytanie gdzie .
Popatrzyła na niego uśmiechając się lekko.

-Na razie do ogrodu.
Usmiechnął się i poleciał w dół.

-Okay.
Uśmiechnęła się i wyskoczyła przez okno.

Wskoczył przez otwarte okno do swojej sypialni i połozył się na łóżku.
Po drodze złapał Ipoda i puścił pierwszą lepszą piosenkę.
W rytmie wystukiwał w powietrzu rytm dłońmi i nogami.

Czego.?! Jak na mnie nie patrzysz to fajniej się gada, co nie.?!
Syknęła w myślach

Nadal leżał ale zaśmiał się pod nosem.

Kurde.! A pozwoliłam Ci w niej siedzieć.?! A poza tym to to jest właśnie zachowanie typowego lalusia.! Nie lubi patrzeć na innych czyli mnie ale woli oglądać siebie w moich myślach.! Ha.! Tym razem nie wygrasz.!

No myślę o Tobie, ale nie przestanę jeśli dalej będziesz mnie tak nawiedzał w głowie.! Zrozum, że ty czasami jesteś jak narkotyk... (powiedziała a przed oczami stanął jej uwodzący wzrok Mitch'a)

Zaśmiał sie.

(Westchnęła cicho) Dobra zostań.! Chcę żebyś został...ale jak nie będziesz chciał to możesz iść

Oglądam zdjęcia, więc raczej nie za bardzo. A ty.? (spytała zaciekawiona)

No to chodź do mnie...jeśli Cię nie zemdli na mój widok...(zaśmiała się)

Wyjął słuchawki z uszu i włączonego Ipoda rzucił na łożko.
Wyskoczył przez okno i pobiegł w kierunku domu Katie.

Weszła z Mitchem do pokoju i zdjęła jego koszulę. Stanęła na środku pomieszczenia i rozejrzała się po nim. Przygryzła delikatnie dolną wargę i spojrzała na chłopaka. Była zakłopotana po tej akcji w parku. Stała tak, nie wiedząc co ze sobą zrobić.

Wszedł za nią. Złapał ją w talii i usiadł z nią na łóżku.
-Już po wszystkim.
Odetchnął.
-Nie myśl o tym/

Wzięła głęboki wdech i spojrzała na niego
-Ok...już nie myślę o tym...
Powiedziała cicho i położyła mu głowę na ramieniu.

Uśmiechnał się lekko.
-A ty mowiłaś, że nikt Cię nie chce, a ja muszę aż się o ciebie bić.
Zaśmial się.

Spojrzała na niego i zaśmiała się cicho
-Nikt Ci nie kazał
Powiedziała jakby to było oczywiste i położyła mu dłoń na policzku. Pocałowała go delikatnie
-Dzięki...
Spuściła głowę i poprawiła kosmyk włosów.

Zapukała cicho.
-Można?- spytała wchodząc.
Jednak widząc tę scenę od razu zaczęła się wycofywać.
-Przepraszam- rzuciła tylko i czym prędzej wybiegła zamykając za sobą drzwi.

Spojrzała na dziewczynę i uśmiechnęła się do Niej przyjaźnie, lecz kiedy wybiegła, zdziwiła się trochę.
-Co jej się stało.?
Spytała cicho Mitch'a i przygryzła delikatnie wargę i po krótkim namyśle zorientowała się o co chodzi.
Zakochała się w Nim...łał nieźle...

-Ekhm... Ja cię słyszę.
Zaśmiał się.
-Może i tak, ja miałem przyjacielskie zamiary, dałem jej jeść i ubranie i ofiarowałem pomoc.
Uśmiechnąl sie.

Zaśmiała się cicho
-No tak tak...grzeczny chłopiec.
Powiedziała głaszcząc go dłonią po policzku i posłała mu całusa w powietrzu.

Zaśmiał się.
-A co.!
Prychnał.

Pokręciła głową i wzięła koc z łóżka. Usiadła na fotelu i skuliła się na nim, otulając się kocem.
-To co powiesz.?
Spytała patrząc na niego.
Nie mam tematów...niestety...

Zaśmiał się.
-No nie wiem. Może...Pomyśle...

Wywróciła oczami
-No tak, to się często nie zdarza
Powiedziała żartobliwie. Zaburczało jej w brzuchu, więc wstała i wzięła jabłko z półmiska na owoce. Ugryzła kawałek i uśmiechnęła się do Mitch'a.
-No to może...miałeś rodzeństwo.?
Spytała patrząc na niego i jedząc owoc w międzyczasie.

Spojrzał na nią.
-Mialem.
Słysząc jej burczenie w brzuchu w wampirzym tempie wybiegł z pokoju.

***

Wrócił z tacą z aromatycznym daniem.
-Omlet z truskawkami, bitą śmietaną i polany sosem czekoladowym i białe wino.
Uśmiechnął się i postawił przed nią tacę z pysznościami.
-No jedz, jedz.
Zachęcił ją.

Spojrzała na jedzenie i otworzyła  usta ze zdziwienia.
-Dzięki...ale smakowitości.!
Zachichotała i zaczęła jeść z uśmiechem na ustach.
-Bardzo dobrze...gdzie nauczyłeś się tak gotować.? Przecież ty nie jesz takiego jedzenia...
Przekrzywiła delikatnie głowę na bok, patrząc na niego pytającym wzrokiem

Zaśmiał się.
-Musiałem coś robić przez te wszystkie lata i jak byłem we Włoszech to spotkałem wampira kucharza.
Uśmiechnął się.
-Pokazał mi co nieco.
Spojrzał na nią.
-Smakuje?

Przytaknęła głową i posłała mu wesoły uśmiech
-No...i to jak. Delicje...!
Zaśmiała się i dalej jadła. Po około 15 min wszystko już zjadła i wzięła kieliszek. Zmoczyła usta w winie i uśmiechnęła się zadowolona.

-To wino przywiozłem z Hiszpani. Miałem nadzieję, że wypije je ktoś z jakiejś specjalnej okazji.
Zaśmiał się.
-Spełniło swoją rolę idealnie.
Usmiechnął sie. Palcem dotknął kącika ust Katie gdzie miała Bitą śmietanę.

Przygryzła delikatnie dolną wargę i spojrzała na niego
-Ale jakiej okazji.? Ja tylko zgłodniałam...
Zaśmiała się cicho i upiła mały łyk wina.

-No i oto chodzi. Skorzystał z niego ktoś kto miał taką potrzebę, a to wystarczająca okazja.
Uśmiechnął się do niej ciepło.

-Chyba że tak
Uśmiechnęła się szeroko. Otuliła się szczelniej kocem i oparła głowę o oparcie fotela.
-A dlaczego mi założyłeś kajdanki w klubie.?

Spojrzał na nią.
-Bo przeczuwałem kłopoty.

Zamknęła oczy, opierając głowę o oparcie
-No to w takim razie jesteś genialny...ale niepotrzebnie mnie "ratowałeś", poradziłabym sobie...chyba

Spojrzal na nią z ukosa.
-Własnie widziałem, jak sobie dawałas radę.
Pogłaskał ją.
-Ciesz się, że nie słyszałas i widziałaś ich mysli.
Otrząsnął się lekko.

Uniosła brew do góry
-Na serio.? Aż takie okropne.?
Spytała cicho.
-To przez tą kieckę
Zaśmiała się cichutko

-Oj na pewno.
Zasmiał się.
-Od dziś nosisz golfy.
Powiedział do niej.
-Mam coś dla ciebie.
Wstał z łożka i podszedł do szafy. Wyjął maleńkie kolorowe pudełeczko.
W środku była:
http://la-style.pl/produkt/smacznego_leandra.html

-Golfy.? Chciałbyś
Pokazała mu język, biorąc od niego pudełeczko. Otworzyła je i oniemiała z zachwytu
-A...z jakiej to okazji.?
Spytała cicho i zaśmiała się cicho.

-A może być bez?
Zaśmiał sie.
-Należała do mojej wampirzycy.
Przy wypowiadaniu dwóch ostatnich słów zrobił dłońmi cudzysłów.
-Kiedyś dała mi, żebym naprawił a potem dała i powiedziała, że mam ją dać...
Nie dokończył zdania tylko dał jej całusa w czoło.

Uniosła brwi do góry i uśmiechnęła się zadziornie
-Że masz ją dać...?
Spytała cicho i pocałowała go w policzek

-...że mam ją dać komuś wyjątkowemu.
Zaśmiał sie.
-Wtedy chciałem oddać jej ją odrazu ale ona jej nie chciała. Dopiero po kilku dniach jak mnie przemieniła i zniknęła zrozumiałem dlaczego jej nie przyjęła, stwierdziła, że nie będzie ze mną juz dłużej.
Westchnął.

Westchnęła cicho i spuściła głowę. Koniuszkiem palca pogładziła bransoletkę i wyjęła ją z pudełeczka.
-Jesteś pewny, że chcesz mi ją dać.?
Spytała patrząc na niego uwaznie

-Nie wiesz chciałem ci ją tylko pokazać.
Zabrał jej pudełeczko.
Zaśmiał się i w wampirzym tempie jej ją założył.
-Jak słodko.
Powiedział damskim głosem.

Parsknęła śmiechem i objęła go rękoma za szyję. Przytuliła go mocno
-Dzięki...podziękowałabym Ci inaczej, ale nie wiem czy mogę...
Powiedziała uśmiechając się uroczo

Zastanowił sie.
-Możesz. Czekam...
Uśmiechnął się.

Zaśmiała się cicho
-No to w takim razie...
Położyła mu dłonie na karku i zbliżyła twarz do jego twarzy. W końcu pocałowała go delikatnie, po czym nieśmiały pocałunek stał się bardziej namiętny i czuły.

Odwzajemnił jej pocałunek z pasją, łapczywie ale nie nachalnie.
Wplótł swoje palce w jej włosy.

Objęła rękoma jego szyję w bardziej pewnym uścisku i podniosła się delikatnie na kolanach. Katie w ten pocałunek włożyła wiele miłości, aż sama się sobie dziwiła.
Boże..co się ze mną dzieje...

Objął ją w talii przysuwając bliżej do siebie. Chciał poczuć jej rytmiczne bicie serca na swojej skórze.
Całował ją z pasją i pochłonięciem. Uśmiechał się w myślach do siebie samego.

Jedną dłoń wplotła w jego włosy a drugą położyła na jego klatce piersiowej, w miejscu gdzie miał niebijące już serce. Nigdy nie poczuła się tak wspaniale jak w tej chwili. Teraz poczuła ciepło od innej osoby. Na moment uśmiechnęła się pod pocałunkami.

Oderwal się od niej i spojrzał jej czułe w oczy.
-Wow, chyba częściej będę Ci sprawiał prezenty.
Usmiechnal się do niej zadziornie.

Zaśmiała się cicho i przygryzła delikatnie wargę
-No cóż...nie powiem, podoba mi się ten pomysł...
Powiedziała chichocząc i uniosła brwi do góry.
-Koniec dziękowania...
Stwierdziła.

Westchnal teatralnie.
-Szkoda.
Uśmiechnął się do niej lobuzersko.
-Moze przejdziemy się nad rzekę?
Spojrzał na nią zachecajaco.
-Mam ochotę porobic zdjęcia.
Uśmiechnął się.

Uśmiechnęła się szeroko i dała mu przelotnego całusa
-Ok...to idziemy.?
Spytała śmiejąc się cicho.
-Ale najpierw idę się przebrać...
Powiedziała szybko

Zaśmial się.
-Moja garderoba jest obok.
Uśmiechnął się.
-Na pewno bedzie coś dla Ciebie.
Zasmial się.
-Poczekam na Ciebie.

Posłała mu wesoły uśmiech i wstała z łóżka
-Ok...zaraz wracam
Powiedziała i weszła do garderoby. Założyła http://images.starlounge.com/slideshows … _miley.jpg i wyszła z garderoby.
-No i jak.?
Spytała patrząc na niego wyczekująco

Zasmial się.
-A co z golfami?
Sporzal na nią. Wstal złapał ja za rękę dał calusa i wyskoczyli przez okno on w miedzyczasie lapiac aparat.

Wszedł do swojego pokoju, wielkie okno było otawrte a więc w środku pachniało lasem.
Podszedł do szafy i wyciągnął ręcznik. Podał go Lexi.
-Jak ci się podoba?
Uśmiechnął się do niej.

-U ciebie w pokoju, czy w ogóle w mieśćie? -spytała zdezorientowana. Zwinnym ruchem złapała ręcznik i wytarła nim włosy, jednak jej ubrania wciąż były mokre.
-U ciebie w pokoju....-rozejrzała się. -Ujdzie. -uśmiechnęła się zadziornie.
-A w mieście...Na razie super. -puściła mu oczko.

Zaśmiał się.
-Ujdzie mówisz? Mi się podoba.
Podszedł do wielkiej szafy, wyjął z niej ciepły, miły w dotyku szlafrok.
-Trzymaj i go załóż bo mi zachlapiesz podłogę.
Pokazał jej język.

-Oh, dziękuję. -powiedziała z żartobliwym sarkazmem. Poszła na chwilę do łazienki wracając w białym szlafroku. Mokre ubrania rozwiesiła na kaloryferze, a ponieważ był gorący suszyły się szybko. Oparła się o parapet i patrzała na Mitcha. Uśmiechnęła się lekko do niego.
-Co tam? -spytała, gdyż nic bardziej kreatywnego nie przychodziło jej do głowy.

Zaśmiał się.
-A no po staremu.
Uśmiechnął się.
-To może powiedz coś o sobie.
Spojrzał na nią.
-Coś musimy robić zanim wyschną twoje ubrania.
Głową wskazał na kaloryfer.

Wzruszyła ramionami.
-Hmm...No to mam 17 lat. Moją pasją jest gimnastyka. Urodziłam się w Miami, a wychowałam we Włoszech. Mam przyrodnią siostrę, ale nie dogaduję się z nią najlepiej. Nie należę do tych nieśmiałych. Lubię się bawić i śmiać. -puściła mu oczko.
-A reszty dowiesz się w swoim czasie. -uśmiechnęła się tajemniczo.

Zaśmiał się.
-A może wolę nie wiedzieć?
Wybuchł śmiechem.
-Nie no to fajnie, ja miałem siostrę młodszą i nie miałem problemów.
Usmiechnął się zadziornie.

-Tak, chyba wolisz nie wiedzieć. -wystawiła mu język śmiejąc się.
-A...Coś więcej powiesz? -spytała przyglądając się chłopakowi z uwagą.

Spojrzał na nią.
-Urodziłem się w Los Angeles, miałem młodszą siostrę i pasjonuje się muzyką i fotografią. Mam 20 lat i ogólnie czasem mi coś odwala więc się nie przestrasz.
Zaśmiał się.
-To chyba tyle.
Uśmiechnął się.

-Tak, postaram się. -zaśmiała się cicho i melodyjnie.
-A grasz na jakimś instrumencie? -spytała ciekawa.

Uśmiechnął się.
-No na gitarze zwykłej, elektrycznej, basie nie robi mi to różnicy.
Wzruszył ramionami.
-No i perkusja i fortepian.
Uśmiechnął się.

-No to wszechstronny jesteś. Zagrasz mi coś kiedyś? -spytała uśmiechając się lekko.

Spojrzał na nią.
-Może kiedyś jak się upiję to coś Ci zagram.
Zaśmiał się.

Zaśmiała się cicho.
-Ja już ciebie namówię. -uśmiechnęła się szeroko.
-Może teraz? -ponowiła uśmiech.
-Jak masz fortepian, to zagram z tobą, bo kiedyś też się uczyłam. -puściła mu oczko.

Zaśmiał się.
-To może zrobimy tak...
Podszedł do stojaka na którym stał Joe.
-To jest Joe.
Pokazał jej swoją ukochaną elektryczną gitarkę.
Zwinnym ruchem usiadł i zaczął grać jakiś rockowy kawałek.

Wsłuchiwała się w melodię, która wpadła jej w ucho. Przyglądała się, jak Mitch zwinnie szarpie struny gitary. Przeniosła wzrok na niego, ale szybko go odwróciła patrząc na instrument.

Zasmial się widząc jej zafascynowanie. Skończył grać i podszedł do niej z Joe'em.
-chodź zobaczysz to nic trudnego.
Polozyl jej gitare na kolanach I stanal za Nia. Lewa dlon naprowadzil jej na miejsce gdzie przytrzymal akord e-moll. Jej druga dłoń ujął w swoją i delikatnie tracił struny.
- I w ten oto sposób zagralas swój pierwszy dźwięk.
Zasmial się i spojrzał na nią spod swojej grzywki.

Nieczęsto była tak blisko z chłopakiem, toteż poczuła lekkie mrowienie, jednak nie dała tego po sobie poznać.
-No, nie tak źle. -przyznała z uśmiechem.
-Ale tobie o lepiej wychodzi. -zaśmiała się cicho.

Zapukała do drzwi i otworzyła je, nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony Mitcha lub kogokolwiek kto jest w środku.
-Hej...no i jak taaa...
Zacięła się widząc tą sytuację. Uniosła dłoń lekko do góry i wzięła głęboki wdech.
-To dajcie znać jak skończycie...
Powiedziała cicho i wyszła z pokoju.

Uśmiechnął się zadziornie.
-Nauka, nauka, nauka.
Zaśmiał się.
Odsunął się od niej i usiadł na łóżku.

Kiedy weszła Katie szybko zerwała się i cała się zarumieniła.
-Emm...Głupio wyszło...-spuściła wzrok.
-mam nadzieję, że się nie pokłócicie, czy coś...

Spojrzał za Katie i zawstydzoną Lexi.
-Spokojnie.
Uśmiechnął się do niej lekko.
-Zaraz przyjdzie.

-To dobrze. -uśmiechnęła się lekko, a na jej policzkach widniały małe dołeczki. Wzięła swoje ubrania i poszła szybko przebrać się do łazienki wracając po niecałych 5 minutach.
-Długo grasz na gitarze? -spytała trzymając szlafrok w rękach.
-Emm...Gdzie to? -wskazała na szlafrok.

Uśmiechnąl się.
-No od kiedy skończyłem 5 lat.
Spojrzał na szlafrok.
-A rzuć go gdzieś.
Zaśmiał się.
Skupił się na myślach i wysłał wiadomość Katie.

-No to masz zawzięcie. -puściła mu oczko, a szlafrok, który trzymała w dłoniach położyła na fotelu.

Uśmiechnął się.
-Moja mama zawsze mówiła, że chciałaby mieć artyste w domu dlatego od najmłodszych lat kazała mi się uczyć, a ja nie powiem, byłem zachwycony.
zaśmiał się.

-Fajnie mieć w życiu coś, co się kocha i co się umie. Ja tak mam ze sportem, a głównie z gimnastyką, jak wcześniej wspomniałam. -uśmiechnęła się lekko spoglądając na Mitch'a.

Weszła do pokoju i bez słowa usiadła na łóżku.
Zadowolony.?!
Posłała Lexi delikatny uśmiech i oparła plecy o ścianę.

Uśmiechnęła się do Katie. Nie zamierzała nic wyjaśniać, gdyż to by tylko namieszało.

Uśmiechnął się do Katie.
-To dlaczego nie trenujesz?
Spojrzał na Lexi.

-Trenuję, ale tutaj nie ma za bardzo gdzie...Nie ma jakiś hal sportowych, czy coś-powiedziała cicho.

Pokręciła głową patrząc na nią
-Nie...nie trzeba...zostań sobie. Już milczę i nie przeszkadzajcie sobie...
Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Widząc uśmiech Mitch'a odwróciła wzrok. Po chwili wstała i wzięła lustrzankę Mitch'a. Oglądała sobie zdjęcia, nie zwracając uwagi na resztę towarzystwa.

-Pozostaje tylko na powietrzu.
Zaśmiał się do niej.
Spojrzał na Katie.
Nie smuć się no... Bo ja też będę
Spojrzał na nią błagającym wzrokiem i smutnym zarazem.

-No tak. -puściła mu oczko.
-Ale jest dużo rzeczy, których nie można zrobić bez pomocy 'sprzętu'...-odpowiadała Mitch'owi, choć czuła, że i tak go to nie interesuje. Było jej nieswojo.

nie podniosła nawet wzroku. Nadal oglądała zdjęcia.
Ja się nie smucę...skąd taki pomysł.?
Położyła się na brzuchu tyłem do niego i machała wesoło nogami w powietrzu.

-Jakich na przykład? Nigdy nie znałem rzadnego gimnastyka.
Uśmiechnął się do niej, stwierdził, że nie zrobił nic złego i nie będzie nahalny. Spojrzał z zaciekawieniem na Lexi.

Widząc ze odpuścił, ucieszyła się w duchu i nadal oglądała zdjęcia.

-Drążki, poręcze, trampoliny...-wymieniała.
-Naprawdę cię to interesuje? -spytała z delikatnym uśmiechem na ustach.

-No jasne, że tak.
Uśmiechnął się.
-Czasami chce mi się śmiać kiedy się tak wyginacie.
Zaczął wyginać ręce.
-Ja bym tak nie mógł.
Zaśmiał się.

Wybuchła śmiechem.
-No tak, ale wrażenie robi. -wystawiła mu język. Co jakiś czas spoglądała na Katie.

-No dokładnie.
Zaśmiał się.
-Takie, takie magiczne czy coś.
Uśmiechnął się zadziornie.
-No w każdym bądź razie to jest super.

Uśmiechnęła się lekko.
-Mi się trafiło tak, że miałam strasznie ostrego trenera. Wymiękałam, ale kiedy zajęłam 2 miejsce w olimpiadzie jakoś mnie to zmobilizowało...On nam dawał niezły wycisk. -przypomniała sobie 'tamte czasy'.

Uśmiechnął się.
-Wygrana mobilizuje a przegrana jeszcze bardziej.
Pokazał jej język.
-Bo jak się wygra to się osiada na laurach a tak to się starasz jeszcze bardziej.
Usmiechnał się.

-Mnie chyba by nie zmobilizowało...Miałam już dosyć. Dzień w dzień 3 godziny, albo czasami więcej maksymalnego wysiłku. Wszystkie tam byłyśmy na skraju wyczerpania. Bym chyba wtedy zrezygnowała, bo to by znaczyło, że to wszystko mi się nie opłaciło...A 2 miejsce mnie satysfakcjonowało, ale 1 to by było coś...Dlatego jeszcze bardziej się starałam...-mówiła. Spojrzała na Mitch'a
-Zamulam, co? -zaśmiała się.

Zaśmiał się.
-Nie, no co ty.
Uśmiechnął się.
-Ja mam tylko muzyke i fotografię.

-Fotografia? Nietypowe zainteresowanie. Ciekawe. -uśmiechnęła się lekko.

Odłożyła aparat i walnęła twarz w poduszkę. Nudziła się strasznie, a nie miała zamiaru się odzywać.
Jakie nuuudy...
Pomyślała znudzona

Zaśmiał się.
-Czasem fajnie zrobić zdjęcia i utrwalić coś na wieki.
Usmiechnął się.

Uśmiechnęła się.
-Mądre zdanie. Mi to się rzadko zdarza, żebym tam powiedziała. -zaśmiała się.
-Blondynka. -wystawiła język.

Słysząc słowa Lexi spojrzała na nią. Zaśmiała się cicho.
Blondyn.! Hahah.!
Zachichotała.

Zaśmiał się.
-A ja to co? Blondyn.
Pokazał jej język.
-Ale mi to nie przeszkadza.
Zaśmiał się i odgarnął grzywkę na bok.

Pokręciła głową niedowierzająco. Wstała.
Bez słowa wyszła na balkon zamykając za sobą drzwi balkonowe. Usiadła na barierce i patrzyła na las.

Parsknęła śmiechem.
-No racja. Wpadkaaa! -powiedziała śmiejąc się.
-No to ci się trafiło. -wystawiła język.
Zrobiłam coś nie tak? -pomyślała, kiedy Katie wyszła.

Zaśmiał się.
-Oj tam, blondyni rules.
Uśmiechnął się i przybił z nią żółwika.
-To co robimy?
Uśmiechnął się.

Spojrzała za Katie, zaraz przenosząc wzrok na Mitch'a.
-Nie wiem, a co proponujesz? Może pokażesz mi miasto, co? -zaproponowała uśmiechająć się delikatnie.

Uśmiechnął się do niej.
-Mhm, jasne. To chodź.
Pociągnał ją i wyszli z pokoju.

-Olał mnie...miło
Klasnęła w dłonie i zeszła z barierki. Chwilę postała na balkonie i weszła do pokoju. Zerwała z dłoni bransoletkę i rzuciła ją na łóżko.
-Wolność.!
Powiedziała z udawanym entuzjazmem i wyskoczyła przez okno.

Wskoczył do pokoju przez okno, mogąc w końcu być wampirem.
Spojrzał na łóżko i zauważył bransoletkę, którą podarował Katie.
Wziął ją w dłonie i trzymając pomiędzy palcami położył się na łóżku, w nią wpatrzony zastanawiając się.

słuchaj, zemściłeś się na mnie, cierpiałam i nadal cierpię. Mam nadzieję że to Cię zadowala, ale patrząc na Lexi to aż mi się robi szkoda dziewczyny. Jeśli masz ją traktować tak samo jak mnie, to Ci nogi z dupy powyrywam. Nie chcę, aby tak samo jak ja straciła zaufanie, choćby najmniejsze jakie miała w sobie.

Przechodziła obok Jego domu. Miała mu coś do powiedzenia, jednak wahała się. W końcu weszła do domu, gdyż był otwarty. Zapukała do pokoju Mitcha. Uchyliła lekko drzwi.
-Emm...Nie przeszkadzam? -spytała patrząc na chłopaka.

Spojrzał na Lexi z uśmiechem słodkim.
-No jasne, że tak.
Uśmiechnął się jeszcze ładniej.
-Siadaj i mów co cię dręczy.

-Rozmawiałam z Katie. -zaczęła i usiadła niepewnie na skraju łóżka.
-Chyba domyślasz się na jaki temat...? -spuściła wzrok. Nie miała pojęcia, co może mu powiedzieć, ani, co chce mu powiedzieć. Chciała się dowiedzieć, czy on nadal do niej coś czuje i co. I ciekawa była jego uczuć jakimi darzył nią samą.

-Z Katie mówisz...
Spojrzał na nią.
-No i co w związku z tym spotkaniem?

-Mmm...Bo zastanawia mnie, czy coś do niej czujesz...I...co do mnie czujesz. -spojrzała na niego oczekując szczerej odpowiedzi.

Spojrzał jej w oczy.
-Wiedziałem, że to tego dojdzie dlatego mogę Ci powiedzieć.
-Chodzi o to, że kocham Katie, chciałem aby świat był dla niej lepszy, widziałem jak była traktowana przez innych i starałem się ją otworzyć, ale ona za wszelką cenę pozostawała sobą, nie potrafiłem tego zmienić.
Spojrzał na nią.
-I wtedy poznałem ciebie.
Uśmiechnął sie lekko.
-Ty byłaś i jesteś spełnieniem wszystkich moich marzeń. Nie muszę sie o ciebie bać ani uczyć Cię życia wśród ludzi, jesteś po prostu sobą i za to Kocham ciebie jeszcze bardziej niż kogokolwiek na świecie.
Spuścił wzrok.

Spojrzała na niego, a oczy jej błyszczały, jak nigdy.
-Mitch, ja...-nie wiedziała, co ma powiedzieć.
-Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. -powiedziała cicho. Na jej policzkach widniały delikatne rumieńce. Posłała mu ciepły, delikatny uśmiech. Jej oczy błądziły po pokoju, a w końcu utkwiły w jego oczach.

Usmiechnal się do niej lekko.
-A spodziewałas się pewnie czegoś wiecej, może rzeczywiście nie zasługuje na nikogo.
Musnal zimna dłonia jej policzek w miejscu, w którym pokazały się rumience.

-Spodziewałam się mniej. Znacznie mniej. Po niecałych 2 dniach znajomości...To wszystko dzieje się za szybko -powiedziała cicho.
-Mitch, nawet tak nie mów. Jesteś wspaniałym chłopakiem...Masz talent, fajnie się z tobą gada, śmiejesz się z moich żartów, no i...jesteś przystojny. -uśmiechnęła się szeroko.
-Która, by takiego nie chciała...Szczęściara ze mnie, że właśnie mną się zainteresowałeś. -spojrzała mu w oczy, ale zaraz odwróciła wzrok.

Podparl jej głowę tak aby spojrzał mu w oczy.
-Moze i szybko, ale uwierz mi to coś wiecej.
Pocalowal ja namietnie ale delikatnie. Wplotl swoje palce w jej bujne blond Loki.

-Czemu jesteś tego taki pewien? -spytała patrząc mu w oczy.

-Bo znam siebie i wiem jak jest ze mną.
Usmiechnal sie do niej.
-A ty czulas kiedyś coś takiego.

-Właśnie nie. -powiedziała cicho.
-Ale to...całkiem przyjemne uczucie.

UŚmiechnął się do niej.
-No wlasnie.
Zaśmial się .
-I to jest niesamowite.

-Niesamowite jest to, że poznałam chłopaka i jeszcze tego samego dnia się w nim zakochałam, i to jeszcze z wzajemnością. Nigdy nie wierzyłam w miłość od pierwszego wejrzenia, a tu proszę...-spojrzała przed siebie kątem oka patrząc na chłopaka.
-To głupie, wiem...-zaśmiała się.

Zaśmial się.
-dlaczego głupie? To jest świetne, ja tez czegoś takiego jeszcze nie przeżyłem.
Uśmiechnął się szeroko i dał jej calusa w Polik.

Jej wzrok utkwił w jego oczach.
-Najlepsze jest to, że nawet gdyby miłość nie kończyła się happy endem, to i tak chce się poznać jej smak...-powiedziała półszeptem. Tak jej kiedyś powiedział ojciec. Te słow utkwiły jej w pamięci. Teraz zaczęła w nie wierzyć coraz bardziej.

Uśmiechnął się do niej.
-Przeciez możemy żyć nieskonczenie długo i szczęśliwie.
Musnal palcami jaj policzek.

Zaśmiała się.
-Tak daleko w przyszłość nie wybiegajmy -powiedziała śmiejąc się.
-Nie chcę myśleć o tym, jak to będzie, kiedy będę babcią. -zaśmiała się.
-Na razie cieszę się tą chwilą. -powiedziała cicho i uśmiechnęła się lekko przybliżając się do chłopaka.

-Babcią?
Mruknął.
-Nie powiedziałbym.
Dodał ciszej i podrapał się w tył głowy.

Zaśmiała się.
-No kiedyś będę stara, no i raczej nic tego nie zmieni...Niestety. -mruknęła cicho pod nosem.

-Czy ja wiem...
Spojrzał jej niepewnie w oczy. Musnął zimną dłonią jej policzek.

-Co chcesz przez to powiedzieć? -spytała z ciekawością w głosie nie odrywając wzroku od jego oczu.

-No bo...no...ja nie jestem zwykłym chłopakiem. Pod tą postacią miłego, przystojnego chłopaka o uwodzacym spojrzeniu jest bestia do zabijania...
Powiedział cicho spuszczając wzrok.

Spojrzała na niego zmieszanym wzrokiem.
-Bestia? -spytała zdziwiona.

(jaka skromność haha :D)

-Tak, bestia. Bo ja...jestem...
Wstał i wziął ją na plecy. Razem wyskoczyli przez okno.

Zaskoczyło ją to, co zrobił, jednak nic nie mówiła. Czekała aż dokończy zdanie. Zaczynała się domyślać, lecz uparcie w to wątpiła.

Zapukała i uchyliła drzwi.
-Jest tu ktoś?- spytała cicho. Brak odpowiedzi.
Zajzała do środka, mimo, że  wiedziała, że nikogo tam nie ma.
Powiodła wzrokiem po pokoju i zatrzymała się na dwuch gitarach stojących pod ścianą.
Mimo, że wiedziła, że nie może tak o poprostu wejść sobie do czyjegoś pokoju, nie mogła oprzeć się pokusie ponownego dotknięcia gitary. Dźwięku jej struny.
Z lekkim wachaniem weszłą do pokoju i zamknęł za sobą drzwi. Podeszła do gitar i wzięła jedną do ręki. Pociągnęła za jedną ze strun. Słysząc dźwięk napiętej struny przed oczmi stanął jej św. pamięci mąż- James.
Usiadła na podłodze i zaczęła grać:
http://www.youtube.com/watch?v=O5frWZVIrv4

Odłożyła gitarę i wyszła.