Wskoczyła do pokoju, rozglądając się dookoła. Nie za bardzo interesowało ją wnętrze. Położyła się na łóżku. Chwyciła swój szkicownik, ołówki i zaczęła rysować... Gdy na papierze powstał obraz, który nie za gbardzo spodobał się dziewczynie, rzuciła szkicownik w kąt i wyskoczyła przez okno.

Weszła do sypialni i rzuciła aparat na łóżko. Czemu wrócił akurat teraz?!

W mgnieniu oka zjawił się tuż przy jej łóżku.
-Nikki, wiem, że pewnie masz mnie dosyć, ale muszę ci coś powiedzieć. - cały czas patrzył na dziewczynę.

Gdy go zobaczyła, drgnęła.
-Mów. - rzuciła cicho.

-Podobasz mi się - powiedział prosto z mostu. Nigdy jej tego nie powiedział. Te słowa skierował tylko do 2 kobiet w swoim życiu.

Spuściła głowę.
-Chris, proszę nie komplikuj wszystkiego... - westchnęła cicho.

Spuścił na moment wzrok i włożył ręce do kieszeni, po czym znowu spojrzał na dziewczynę.

-Czemu do cholery nie powiedziałeś mi tego rok temu?! - zapytała donośnym tonem.

-Bo rok temu nie czułem do ciebie tego, co teraz. - odpowiedział szybko.
-I rok temu byłem inny, niż teraz. - dodał.

-Chris, kocham Cie, ale nie mogę być z Tobą! Nie po tym wszystkim! - zawołała, odgarniając włosy do tyłu.

-Twój wybór...-powiedział cicho. Nie rozumiał tego, ale nie mógł naciskać.

-Mój wybór? A czemu nie powiedziałeś tak przy mojej przemianie, co?! - warknęła.

-Mówiłem, że wtedy byłem inny, a zrozumiałem, kogo straciłem, dopiero po tym...Rozumiesz? - spojrzał na nią uważnie.

Usiadła na łóżku.
-Nie, nie rozumiem. - westchnęła, odwracając wzrok. Starała się wszystko ułożyć sobie w głowie.

-Dużo się zmieniło od tamtego czasu. Od początku wiedziałem, że źle robię, ale o to mi chodziło. Byłem zły...Kiedy ciebie przemieniłem, zrozumiałem jak wiele straciłem...Przez cały ten czas myślałem tylko o tym. Przyjechałem tu, żeby wszystko zacząć od początku, ale kiedy cię spotkałem, tym dziwnym zbiegiem okoliczności...musiałem wszystko wyjaśnić. - mówił patrząc na dziewczynę.
- Wiem, co czujesz...Przemieniono mnie w ten sam sposób. Nie mówiłem ci tego wcześniej...- wyznał.
- Rozumiem, że po tym wszystkim nie możesz ze mną być, ale jeśli mnie kochasz, to co cię powstrzymuje? - czekał na odpowiedź.
- Jeśli nie chcesz...Zrozumiem...-dodał ciszej.

Słuchała go, bardzo uważnie. Zamknęła oczy by móc wszystko sobie ułożyć.
-Ja... Nie mogę być z Tobą, chociaż by ze względu na przeszłość. Odebrałeś mi to co dla mnie najważniejsze. - miała nadzieję, że chłopak wie o co jej chodzi.
-Co z tego, że Cię kocham, jeżeli to uczucie do niczego nie prowadzi? - zapytała, nie oczekując odpowiedzi na to pytanie.
-Może, kiedyś będziemy razem, ale na pewno nie teraz. - westchnęła cicho.

-Okej, rozumiem...-pokiwał głową.
-To...Do zobaczenia. -rzucił i zniknął równie szybko jak się pojawił.

Odprowadziła go wzrokiem, westchnęła cicho. Zamknęła okno i położyła się na łóżko i zamknęła oczy. Szybko się jej znudziło takie leżenie, dlatego też wstała z łóżka, podeszła do szafy i wyjęła świeże rzeczy, skierowała się do łazienki.

Weszła do pokoju i położyła się na łóżku, zastanawiając się nad ostatnimi wydarzeniami.

Wszedł w wampirzym tempie do jej sypialni. Stanął przed nią.
-Co tam? -spytał po prostu. Uśmiechnął się łobuzersko, jak zawsze.

Natychmiast usiadła na łóżko, wpatrując się w chłopaka.
-A wszystko okej. Dobrze, że jesteś... Chciałam pogadać. - odparła z bladym uśmiechem na ustach.

-Właśnie ja też...-odparł cicho.
-Ty zacznij. -oparł się o parapet i patrzał na Nikki.

Odetchnęła głośno.
-A więc... Na początek chciałam Cię przeprosić... Za to, że okłamałam Cię co do moich uczuć do Ciebie. -powiedziała cicho i spuściła wzrok.

Spojrzał na nią pytająco.
-Okłamałaś? -spytał zdziwiony.
WTF?!

-Bo kocham Cię. - powiedziała po dłuższym milczeniu.
-Możesz zrobić z tą wiadomością to co chcesz, ważne, że ja wyrzuciłam to z siebie po tak długim czasie. - westchnęła cicho.

Zatkało go.
-Yyy....Eee....-podrapał się w kark. Nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Na pewno nie chciał puścić tego mimo uszu. Był w kropce (:D:D)

-Ale Ty też chciałeś mi coś powiedzieć. - nie zdziwiła się, jego reakcji. Znając go pewnie już kogoś sobie znalazł. Westchnęła cicho.

-Chciałem się upewnić, że nic do mnie nie czujesz, a tu proszę...-włożył ręce do kieszeni.

Nie odpowiedziała nic, ważne było, że powiedziała mu o swoich uczuciach. Była na siebie zła, że zrobiła to tak późno.

-Moja kolej na wyznania, nie? -spojrzał na nią pytająco. Nawet nie czekał na odpowiedź.
-Mówiłem ci, że mi się podobasz. Dużo się zmieniło od tego czasu. Poznałem Susie. Na początku nic dla mnie mnie znaczyła, jak reszta, ale im dłużej spędzam z nią czasu, tym coraz bardziej ją lubię...-powiedział cicho.
-I szczerze powiedziwszy czuję do niej to samo, co do ciebie. -skrzywił się lekko.
-I teraz dam sobie chyba spokój i z nią, i z tobą...Powrócę do swoich spraw, a wy znajdziecie sobie kogoś lepszego...Ale się ckliwy zrobiłem. -ostatnie zdanie powiedział do siebie.

-Rób jak chcesz. - rzuciła, bo cóż jeszcze mogła powiedzieć? Miała go błagać, aby został? Nie, no trochę godności, no, ale na jej twarzy była bardzo widoczny smutek.

-To się wkopałem...-powiedział pod nosem skrzywiony.
-Kurde...

Położyła się na łóżku, unikając wzroku Chris'a. Nie do końca wiedziała co ma o tym myśleć, co zrobić...

Myślał intensywnie, ale nie mógł nic wymyśleć.
One doprowadzą mnie do szaleństwa...
-Nikki...-zaczął.
-Bo...-co chwila przerywał.
-Każda laska, jaką miałem nic dla mnie nie znaczyła, a teraz? Wszystko się spierdoliło. -skrzywił się.
-Nie wiem, co mam zrobić...Kurde...Zostawię was, będzie źle, wybiorę jedną - jeszcze gorzej. Należało mi się.

Podeszła do niego w wampirzym tempie i bardzo delikatnie dotknęła dłonią jego klatki piersiowej, tam gdzie było jego serce.
-Wybierz tą, która tam siedzi. - powiedziała cicho, spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się, blado.

-Żeby to było takie proste. -mruknął. Spojrzał dziewczynie w oczy.


(HAHAHAHAHAHA! Nie no, padnę :D)

Wolnym i szczerze mówiąc niechętnym krokiem odwróciła się od niego i z powrotem usiadła na łóżku.


aut. Heh, ja też :)

(Ja padnę najszybciej xD hahahahahaha, jakie poważne rozmowy no nie mogę xD)

-Ja już lepiej pójdę...Zanim jeszcze bardziej pomieszam.

Spojrzała na niego i pokiwała głową, zachowując pozory dobrego samopoczucia, dlatego też uśmiechnęła się, nikle.

-Pa, Nikki. -rzucił do niej przyglądając jej się przez chwilę i zniknął jeszcze szybciej, niż się pojawił.

Odprowadziła go wzorkiem, ale kiedy już zniknął sama wyszła z pokoju.